به گزارش « اخبار خودرو » ، محمدعلی دیانتی‌زاده در سرمقاله شماره امروز (دوشنبه - ۱۸ دی ۱۳۹۶) روزنامه دنیای خودرو، به موضوع « خرید سهام خودروسازان معتبر توسط چینیها ، هندی ها و روند پیشرفت آنها » پرداخت.
عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت:
حدود ۱۰ روز پیش بود که خبر رسید گروه خودروسازی جیلی چین ۸ درصد از سهام کامیونسازی سوئدی ولووتراکس را خریده است. جیلی پیش از این نیز مالکیت ولووکارز را برعهده داشت.
[caption id="attachment_208657" align="aligncenter" width="700"]
صنعت خودرو[/caption]
چینیها از زمان بحران اقتصاد جهانی در سال ۲۰۰۸، به خرید تمام یا بخش مهمی از سهام برخی خودروسازان اروپایی اقدام کرده اند که ازجمله این خریدها میتوان به ولوو سوئد، بورگوارد آلمان و امجی انگلیس اشاره کرد.
این حرکت در کنار شراکت خودروسازان چینی با خودروسازان بزرگ دنیا ازجمله فورد، سوزوکی، هیوندای، فولکس‌واگن، آئودی و... در تولید و سرمایه گذاری، صنعت خودروی این کشور را از بنیان تکان داد.
خرید سهام خودروسازان معتبر توسط چینیها از یکسو و از سوی دیگر فروش سهام خودروسازان چینی به خودروسازان مطرح جهانی، ازجمله عواملی بودند که رقابتی شدن امروز صنعت خودرو در کشور اژدهای زرد را رقم زدند.
درحال حاضر هند نیز همچون چین میزبان خطوط تولید تعدادی از خودروسازان معتبر اروپایی و آسیایی مانند رنو و سوزوکی در بخش سواری و همچنین بسیاری از برندهای مطرح جهانی در بخش کاروتجاری همچون مان، دایملر، ولوو و... در قالب سرمایه گذاری در تولید، تولید مشترک و تاسیس جوینت ونچرهاست.
این راهی است که ترکیه نیز پیموده و اکنون صنعت قطعه سازی این کشور تولیدکننده قطعات بسیاری از برندهای مطرح جهانی همچون فورد، فیات، رنو، هوندا، تویوتا، هیوندای، ایسوزو، مان، مرسدس و... است.
اما هند علاوه بر این نوع شراکتها، همپای چینیها وارد بحث خرید سهام شرکتهای بزرگ تولید و طراحی خودرو نیز شده است؛ اکنون تاتاموتورز هند، سهام خودروسازانی همچون جگوار و لندروور را در اختیار دارد و ماهیندرا نیز مالک بزرگترین استودیوی طراحی خودروی دنیا یعنی پینین فارینای ایتالیا است.
اغلب این واگذاریها و قراردادها پس از بحران ۲۰۰۸ رقم خورده است، وقتی ما، در شِش و بش خرید ماشین آلات خط تولید از کشورهای صنعتی گرفتارآمده در این بحران بودیم.
در آن زمان قیمت این ماشین آلات به حداقل ممکن رسیده و فرصت خوبی برای نوسازی صنایع ایران پیش آمده بود. ما خوشحال بودیم از اینکه به واسطه نداشتن تعامل گسترده با اقتصاد جهانی، از این بحران و ترکشهای آن در امان مانده ایم و سرخوش از اینکه قیمت نفت یکسره در حال افزایش است!
دولت و صنایع بزرگ ما که دولتی هستند، در آن زمان دستها را در جیبهای پُرپولشان قفل کردند و به تماشای بحران ایستادند و از فضای مساعد پیشاتحریم نیز بهره نجستند تا مانند چینیها و هندیها سهامی بخرند یا همچون صنعتگران اندونزیایی، برزیلی و... خطوط تولیدشان را نوسازی کنند.
خودروسازان داخلی هم در حالی که به لطف شرایط بحران، ۶۰درصد وزن هر خودروی تولیدی یعنی مواد اولیه فلزی آن را یکسوم قیمت قبل تهیه میکردند، حاضر نبودند حتی افزایش قیمت خودروهای خود را متوقف کنند و این در حالی بود که خودروهای مطرح ترین برندهای جهانی به نصف قیمت قبل از بحران رسیده بود... و خلاصه اینکه گویا آن روزها ما خود را به خواب زده بودیم!
